Nosotros hablamos un poco mas en Espanol

Na New York kwam Guatemala. Vanaf Guatemala city zijn we direct door gegaan naar Antigua. Antigua is een mooie stad die wordt omringd door drie vulkanen. Erg toeristisch maar ook op zijn manier idyllisch. Alle wegen zijn daar van kinderkopjes en de gebouwen zijn in allemaal verschillende kleuren geschilderd wat een erg gezellig effect geeft. Maar het was tijd voor onze spaanse lessen, en onze eerste ervaring met het openbaar vervoer. Onder de bezielende leiding van onze buschauffeur die het gaspedaal wel wist te vinden en de CD van Michael W. Smith in het Spaans die opstond was onze eerste openbaar vervoer ervaring een feit. Het mooie aan het openbaar vervoer hier is dat het bussen zijn voor 60 personen maar ze stoppen er met gemak 100 mensen in. Voeg daarbij nog zo’n 5 tal verkopers die bij elke halte instappen en zich door de mensen heen wurmen om hun waar te verkopen en je hebt een beetje een idee hoe het er hier aan toegaat. Het gaat zoals het gaat, niemand klaagt als hij/zij plat gedrukt wordt tussen twee mensen in, zich bij elke bocht schrap moet zetten om niet uit de stoel te vallen of als een verkoper van 1 of ander helend zalfje een kwartier loopt te bléhren over wat voor ziektes het allemaal wel niet geneest. Is weer eens wat anders dan het geklaag op de NS over een trein die een paar minuten vertraging heeft of een aangepaste dienstregeling rijdt vanwege het herfstweerJ.

Aangekomen in Quetzaltenengo (Xela voor insiders) zijn we begonnen met onze Spaanse lessen. Uiteraard was Joanne weer de beste leerling van de klas en gaf op elke vraag het goede antwoord en keek ik de leraar aan quasi verward of het nou een opmerking was die ze maakte of dat ze een vraag stelde. Gelukkig herhalen mensen het een tweede keer als het een vraag is dus ik kom er ook welJ. Na vijf dagen vijf uur Spaans per dag kregen we ons diploma niveau 1 Spaans, dus het resultaat was uiteindelijk hetzelfde. Naast de Spaanse lessen hadden we ook een gastgezin, hier hadden we het erg mee getroffen. Schat van een vrouw die elke maaltijd met een flinke dosis inzet maakte waardoor we boven verwachting goed hebben gegeten. Naast het feit dat ze erg aardig was konden we ook ons Spaans blijven oefenen en mocht Joanne regelmatig complimenten ontvangen over hoe goed ze Spaans sprak in zo’n korte tijd.

Nadat we Xela achter ons hebben gelaten hebben en de studieboeken voorlopig in de palmboom hebben gehangen was het tijd voor wat up tempo reizen. Lake Antitlan, beklimming van de hoogste vulkaan van centraal Amerika, Semuc Champey inclusief grottentocht, Tikal, Rio Dulce en Livingstone.

Ik zal er eentje uitpakken wat zowel eem hoogte als een dieptepunt was. De beklimming van de Tajumulco (4220m). De barre tocht begon in het holst van de nacht om 01:00, het doel was om de sunrise te zien rond zes uur. Dus we hadden vijf uur om 1200 meter te klimmen. Vanwege de hoogte kon er hoogteziekte optreden en Joanne had hier helaas erg veel last van, gelukkig is ze niet snel klein te krijgen en heeft ze zich omhoog gesleept. Met onze laatste krachten bereikte we na ongeveer 5 uur de top en hadden we een prachtig uitzicht over de krater en de andere vulkanen die in de buurt lagen en uiteraard de prachtige sunrise. Feitelijk gezien was het zeer bewolkt, hebben we geen zon gezien en konden we niet veel verder kijken dan 10 meter en vroor het maar dat is een minder leuk verhaal.

Uit het bovenstaande verhalen kan zeker geconcludeerd worden dat we ons erg goed vermaken en het reizende leven als relaxed  en ontspannend ervaren wordt.